Świadectwo 25

Moje spostrzeżenia i refleksje z weekendowych rekolekcji w ciszy Lectio divina ( 24- 26 listopada)

Anioł wszedł do niej i rzekł; „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą.” Słowa tego pięknego pozdrowienia i cała ta scena wzbudzają we mnie zachwyt, wyzwalają tęsknotę za tak osobistą relacją z Panem i pragnienie abym szła przez życie czyniąc Jego wolę decyzją życia w Miłości. (Przed oczyma mam tu obraz namalowany przez Leonarda da Vinci). Anioł jej powiedział „Duch św. zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię.” To słowo mocno skierowane jest do mnie. Powiedziałabym taki strzał w dziesiątkę. Różne trudne sytuacje, życie takie, a nie inne, traumatyczne przeżycia, choroby, zranienia, a także duża jakaś wrażliwość, spowodowały, że bardzo szybko może zawładnąć mną lęk. Z drugiej jednak strony, doświadczenie Boga, które zostało mi dane, jest dla mnie jak koło ratunkowe, które pomaga wypłynąć na powierzchnię. Wówczas przepełnia mnie ogromna wdzięczność i doświadczam miłości Pana. „Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.” To słowa nadziei, a „nadzieja zawieść nie może”. „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego.” Odkrywam w tych słowach moje poszukiwania prawdy, cały trud z tym związany, także codzienną modlitwę o pełnienie woli Pana w życiu. „W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy.” W tych słowach słyszę przynaglenie do działania. Im jestem starsza, tym  bardziej mam świadomość wartości powierzonego mi czasu. Te słowa wyzwalają też tęsknotę za bliskością, przyjaźnią także w znaczeniu duchowym. „Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy, potem wróciła do domu.” Tu słyszę, że istotne jest, abym dała tyle ile trzeba, powiedziała to co trzeba i tak jak trzeba, czyli nie przekraczała granicy wolności drugiego, pozostawiając przestrzeń, w której działa już Bóg.

Z podziękowaniami - Maria